Er was een tijd, lang geleden
heel lang.
Er was een tijd
dat het vlees was lichtgevend.
Er was een tijd,
Lang geleden,
dat de substantie was lichtgevend.
dat de stof gloeide
dat de planeet scheen,
van binnenuit.
De substantie was op zichzelf lichtgevend.
Ze was eerst heet en zwart
vervolgens verlicht van binnenuit.
De mens als de aarde
scheen van binnenuit.
Toen was er een tijd dat de mens dichter werd,
zwaarder.
En het licht verliet hem.
Het licht verliet de aarde
en ging de zon vormen.
Het licht scheen van de zon,
Het licht scheen op de aarde
en aan de man,
Van buitenaf.
De substantie werd donker
en het licht was buiten hem.
Nog een tijdje
en de aarde koelde.
Nogmaals,
en de dichte substantie vergat het licht van binnenuit.
De man heeft donker vlees
was zijn oorsprong vergeten.
Maar sommigen herinnerden zich nog.
In de duisternis van de grot,
In de duisternis van de winter,
In het donker,
verborgen in het licht van de buitenkant,
Op de donkerste nacht,
Op de koudste nacht,
Om middernacht,
In het hart van de nacht,
Ze herinnerden zich het licht
Die van binnenuit schijnt.
Ze herinnerden de oorsprong,
en deze herinnering was feest
van de Midnight Sun.
In de grot,
in het hart van de duisternis,
in het hart van het ritueel,
was wedergeboren,
de zon van binnenuit.
In het hart van de winter,
de dood toonde zijn ware gezicht,
dat van een wedergeboorte,
Middernachtzon!
En het vlees vond zijn innerlijke licht!
En de Zon van Middernacht,
En de originele zon,
En de zon van de binnenkant,
was, is en zal zijn.
Vrolijk kerstfeest !
