Zullen we een lege schaal herbouwen? Een zielloze uitstraling? Een silhouet ontdaan van alle substantie? Een filmdecor?
Dit is nu een van de vragen. De andere grote vraag is: zal er nog steeds staan?
Notre Dame de Paris stortte in omdat ze leeg was. Notre Dame van de 12e, 13e eeuw werd gebouwd door de vurigheid van een heel volk. Zij is een pionier in de constructie van het Westen, dit Westen dat ons dierbaar is omdat het een ideaal draagt,
Notre Dame stort in omdat het Ideaal leeg is, het geloof leeg is, het spirituele leeg is. De geest die ooit zijn constructie droeg, die de kernkoppen naar de hemel bracht, trok zich terug uit de westerse beschaving. (Ik spreek over het spirituele en niet alleen over de katholieke …). Goed of slecht, dat is niet mijn punt. Het Westen is ontdaan van zijn hart en zijn hart stort in …
In deze vernietiging een moment van gratie: alles verenigd, geschokt, verdoofd, verdrietig.
Een moment van vereniging, een moment van ziel. Een moment opgeschort uit de tijd. Een moment van gemeenschap. Deze gemeenschap die vandaag zo ontbreekt in het Westen. Ik spreek niet specifiek over het katholicisme, ik spreek van gemeenschap van geest. Dit moment wanneer we ons realiseren dat een gemeenschap van mensen zonder een verenigend symbool niets is. Een moment waarop we danken aan het symbool dat ons verenigt.
We zijn getuige van de magie van een moment, van de grandioze les: de vernietiging van materie laat de geest toe om hier beneden te handelen. De geest die ons aan de bovenkant verenigt, zweeft een paar tellen boven de hete as … Het Westen voelt in hem wat hem coherent maakt. Dat maakt het westers. Wat is de specificiteit, het doel, het bijzondere aanbod voor de aarde.
Heel even, omdat het westerse aanbod erg snel afkoelt. De passie die deze kluizen opwekte, is niet meer. We hebben nu de toerist waar ooit het momentum was ten opzichte van het verenigende principe.
Er blijft nog een klein sprankje, een beetje hoop, dat uit deze as het Westen zijn zelf, zijn trots, zijn richting en zijn doel vindt, in één woord het ideaal dat het drijft, onherleidbaar en dat de Ster blijft om te bereiken : vrijheid, gelijkheid, broederschap zijn geen woorden van nationale trots, maar het bloed, het levende water dat we nodig hebben om onszelf te regenereren en de wereld ons ware gezicht te geven.
